Werkgroep Buitenveldert: 20e groepsgesprek – ma.23.3.09 – MFC Binnenhof, A.J.Ernststraat 112, Amsterdam; aanwezig 12 pers. (2 vr.+10 mn.).

1. De gespreksleider (A) opent om 20 uur de bijeenkomst en heet de aanwezigen welkom.

2. Het gespreksonderwerp.

C zegt: ‘ik heb gemerkt dat mijn stemming in hoge mate wordt bepaald door impulsen van buiten – vaak ongemerkt wordt ik hierdoor geprikkeld, geschrokken, boos, verdrietig, enz… Eigenlijk lijk ik erg afhankelijk van dit soort omgevingsfactoren, vooral ook omdat deze doorwerken en (teveel?) invloed hebben op innerlijke zaken als psychisch evenwicht en in het algemeen mijn welbevinden. Hebben jullie diezelfde ervaring of ben ik een uitzondering? Ik heb zelf het idee dat het ontstaan van mijn verslaving en later het afrekenen daarmee in ditzelfde verband kan worden gebracht.’

Gekozen wordt te spreken over ieders aanpak om eigen gedrag en eigen gevoel meer als zelfstandig gegeven te leren hanteren en daarbij de afhankelijkheid van (storende) invloeden van buitenaf, te verminderen, resp. geheel te doen verdwijnen. Duidelijk blijkt dat het gesprek hierover zich absoluut niet zal behoeven te beperken tot ‘verslavingsgedrag’ maar zich zal kunnen uitstrekken tot alle vormen van reageren op (storende) impulsen van buitenaf. Kortom: hoe ontwikkel je werkelijke zelfstandigheid, waarbij je tevens blijft openstaan voor positieve impulsen.
Kortom, hoe hou je het negatieve op afstand en blijf je bereikbaar voor het waardevolle?

3. De gespreksronde.

3.D: het is eigenlijk wel heel goed het vluchtgedrag in het algemeen aan de orde te stellen. Want ik kom vaker in de klem en dan helemaal niet met de drank waar ik later in terechtkwam. Maar ‘gewoon’ in situaties die ik niet goed kan hanteren. Eigenlijk is het een beetje stom daar meteen die verslaving aan te gaan verbinden. Maar ik begrijp wel, dat er bepaalde factoren zijn waardoor ik het bijvoorbeeld benauwd krijg en een uitweg zoek en dan zou de drank op de loer kunnen liggen. Zo is dat vroeger zeker wel gegaan. Zover heb ik mijzelf nu wel door. Kort geleden was ik bijvoorbeeld per trein op weg naar Maastricht. En naast mij zat een soort tetteraar, dwz iemand die z’n mond niet kon houden. En aangezien niemand anders in de coupee zat, was ik het slachtoffer. En dan kan een reis lang duren. Bovendien ben ik niet in staat iemand tot zwijgen te dwingen; zo zit ik nu eenmaal in elkaar. In zo’n situatie ben ik eigenlijk weerloos en voel alle energie uit mij weglopen. Er zijn natuurlijk allerlei kreten als ‘opkomen voor jezelf’ en zo, maar daar heb ik in zo’n situatie niets aan, want ik zou niet weten hoe dat allemaal moet. Ik laat dan maar de tijd z’n werk doen, maar eindelijk op de plek van bestemming zakte ik wel zo ongeveer door m’n hoeven. Ik wil niet zeggen dat ik op het punt stond om door te zakken, maar ik realiseer mij wel dat ik in dit opzicht, en dan bedoel ik de
mate van afhankelijkheid van ‘omgevingsfactoren’, (nog) behoorlijk kwetsbaar ben.

3.E: door mijn werk vroeger ben ik omgegaan met tal van mensen – daarbij kende ik geen hoogte-, maar ook geen dieptepunten – wel vond ik mensen met stemmingen lastig om mee te onderhandelen.

3.F: ik vind ‘het’ moeilijk: kan me niet afsluiten van de buitenwereld – de onrust komt uit mezelf – leer daar nu wel beter mee om te gaan en oplossingen te ‘versieren’, zoals naar de bioscoop te gaan of vroeg naar bed – want: ik moet toch met andere mensen omgaan – en daarnaast: ook mijn houding heeft effect op anderen; kortom: het blijft spannend…

3.G: ik luister.

3.H: het duurt nog enkele maanden tot mijn pensioenering – bovendien worden in verband met mijn ziekte-geschiedenis, nogal wat testen op mij losgelaten: dat levert dan weer verschillende etiketten op – in augustus kwam ik op de wachtlijst – die liep toen over een periode van 7 maanden – e.e.a. wordt vervolgens beoordeeld door 6 mensen – zowel mensen uit mijn familie als mijn werkkring zijn bij dit alles betrokken – het ziet ernaar uit dat dit proces nu bijna afgelopen is…..kortom: niet eenvoudig bij dit alles je zelfstandigheid te bewaren.

3.I: ik leer steeds meer vooraf mijn eigen grenzen duidelijk te maken – ook mijn eigen verwachting te presenteren, zowel voor mijzelf als tegenover een ander, zodat ook die ander duidelijkheid krijgt – voorbeeld: gisteren was ik gevraagd op visite – die persoon kijkt onwijs tegen mij op – dus die ongemakkelijkheid ligt bij die ander – tegelijkertijd voel ik de situatie ‘dichtslippen’ – dat werd, voor mij, na 3 kwartier ondragelijk uitputtend – ik heb abrupt afgebroken en ben weg gegaan – in mijn verslavingsperiode was ik daar absoluut anders mee omgegaan en heb toen veel ‘weggemoffeld’, nu ‘laat ik ‘t er maar zijn’ en leef sterk in het hier en nu vanuit de remedie: ‘‘t gaat voorbij…..’: en zo is het natuurlijk ook nog eens een keer!

3.J: de invloed van buiten: ik worstel daar ook mee; toen ik bij mijn ouders wegging, deed ik dat met opgeheven hoofd – dat gaf me wel rust, maar vroeger was ik duidelijk een borderliner – reageerde dat ook ‘s avonds wel af door mezelf te beschadigen..

3.K: lastig onderwerp – ik ga wel mee als ‘t gezellig wordt – zo niet dan trek ik me terug – negatieve dingen houd ik op afstand – daar zijn andere mensen voor – alcohol vrije pils vind ik o.k. – toch voel ik een gevecht – voel trek – onrust / dat komt ook sneller – vaker terug….

3.L: ik luister…

3.M: regelmatig voel ik mij rustig – toch zijn er prikkels uit de omgeving en dan kan mijn stabiliteit ‘zomaar’ omslaan; vroeger zou ik ruzie zijn gaan maken of, als er geen reactie kwam, dan zat ik in mezelf klem – ik heb geleerd om de dingen klein te houden – merkte deze week dat ik opeens aan de verkeerde kant van de weg reed (op de fiets) – kon even schreeuwen en dat luchtte op – ik heb fantasieen met mooi weer – heb nu een schutting neergezet tegen de wind – wil het klein houden – wel sporten – kom ook bij AA – ben in ieder geval nuchter gebleven…

3.N: vorige week bij medisch onderzoek in het ziekenhuis ben ik nogal geschrokken vanwege een ongunstig bericht ten aanzien van mijn ziekte. Ik had toen veel behoefte aan een rustig gesprek met de specialist. Maar juist op dat moment was het daar razend druk en had deze geen tijd. Ik voelde me behoorlijk angstig/onzeker en boos. Thuis gekomen heb ik hem een brief geschreven met mijn bezwaren. En tot mijn verbazing/opluchting, kreeg ik per kerende post een uitvoerig antwoord: bijzonder eerlijk en constructief: ik merkte dat mijn angst/boosheid volledig werden afgedekt en min of meer vervangen door positieve energie. Op deze manier leer ik zelf ook de waarde van het nemen van initiatief zonder deuren dicht te gooien. Ik ben enorm blij met deze ervaring.

3.C: ik probeer de balans op te maken – voel mij in toenemende mate assertief: m’n zuster maakt meteen ruzie – ik wind me op – de buurvrouw tettert maar door – ik krijg hier de gelegenheid mij te trainen en daar maak ik graag gebruik van. Hartelijk dank.

4. Afsluiting – A: dank voor het onderwerp en ieders inbreng: het verslag van het groepsgesprek van vorige week ligt hier thans voor alle groepsdeelnemers klaar; de penningmeester, die vanavond afwezig moest zijn, zal bij terugkeer volgende week, graag worden verrast door Uw gulle geldelijke gaven en wij hopen op een gezond weerzien.

Amsterdam, 24 maart 2009.

—————————————————